Historie
De grondlegging gaat terug naar de speeltuinvereniging Oud Den Helder. De initiatiefnemer om wat te gaan badmintonnen was de heer G. Woestenburg en weldra was de animo zo groot dat besloten werd om een officiele vereniging te beginnen. Dorus Rijkers werd opgericht op 16 maart 1956. De eerste wedstrijden in competitieverband werden gespeeld in diverse gymlokaaltjes in o.a. de Fazantenstraat, het Heiligharn, de Elzenstraat en Klaas Duitstraat. Al snel werd het aantal leden zo groot, dat de vereniging bijna uit haar voegen barste. Er werd een grotere speelhal gezocht en gevonden: Het Johannes College (kortweg het Joco). Hierna is de naam gewijzigd in "Etty Hillesum College", en vanaf 2007 is de naam veranderd in "Scholen aan Zee". Op 29 augustus 2009 brak er brand uit in onze sporthal. Deze brandde volledig af. Vanaf die tijd zijn wij verhuisd naar "De Draaikolk", waar wij nog steeds op donderdagavond onze sport beoefenen.
In haar hoogtijdagen waren er 16 teams actief in competitieverband en 4 teams in de nacompetitie, er was zelfs een tijdje sprake van een ledenstop. Het maximum aantal leden was bepaald op 160. Heden ten dage wordt er geen competitie meer gespeeld en is de vereniging puur recreatief, met 2 maal per jaar een intern mixed-dubbel toernooi (dit om de samenhorigheid te vergroten). Er wordt gespeeld op donderdagavond van 19.30 uur tot 22.00 uur en voor de beginner is er (geheel vrijblijvend) begeleiding.
Historie van het badminton
Algemeen wordt aangenomen dat India de bakermat is van het badminton omdat daar het spel POONA werd beoefend. Waarschijnlijk genoemd naar de stad Poona, die ongeveer 50 km van Bombay ligt. Engelse officieren introduceerden het spel, waarmee zij in India kennis maakten, in Engeland en omstreeks 1873 werd het spel intensief beoefend op het landgoed van de Hertog van Beaufort in Gloucestershire. De naam van dat landgoed was BADMINTON en aangenomen mag worden dat de naam van het landgoed is overgegaan op het spel. Uit oude schilderijen staat vast dat men het spel toch ook in Europa al kende en vermoedelijk werd het onder verschillende namen beoefend.
Ken Davidson, een bekende Amerikaanse badmintonautoriteit, die zich in de geschiedenis van het badminton heeft verdiept, kwam tot de ontdekking dat het spel reeds in de 12e eeuw in Engeland werd gespeeld. Ook in Frankrijk kende men het spel 'Jeu de longue plume' al in de middeleeuwen. Er bestaat een schilderij uit de 17e eeuw van Adam Menyoki waaruit blijkt dat het spel met een kleine racket en een soort shuttle werd gespeeld. Die shuttle stond vroeger bekend als pluimbal. Een goed Nederlands woord voor badminton zou dus 'pluimbal' zijn.
Bron:
www.badminton.nl
"Opa Dorus"
Bijna iedereen heeft wel eens van hem gehoord, maar wie is nou precies de man waar naar onze badmintonvereniging is vernoemd? Dorus Rijkers (1847-1928) had verschillende baantjes gehad voordat hij schipper werd van de roeireddingboot in Den Helder. Zijn eerste redding verrichtte hij met zijn eigen boot (1872) waarmee hij 25 mensen van het schip "Australia" redde. In die tijd werd de roeireddingboot met een stoomsleepboot buitengaats gebracht, waarna er verder geroeid werd. En dat in de meest moeilijke situaties, een schip vergaat meestal niet bij mooi weer. Dorus, eigenlijk Theodorus, kwam na een goed verlopen reis op haringvangst in een vrolijke bui uit het café. Op de hoek van de straat zag hij een weduwe voor haar winkeltje staan. Zij had zes kinderen waarvan ze de jongste van acht maanden op haar arm droeg. Dorus maakte een praatje met haar en gaf het kind een cent voor zijn spaarpot en zei: " 't zou ij niks verwonderen als ik je vader nog eens werd!" "Ga nou deur" zei de weduwe, maar Dorus wist wat hij wilde. "As 'k de sjouw krijg, kom 'k eens bij je" zei Dorus. De sjouw is de verzekeringspremie die uitgekeerd werd als een schip dat aan de grond zat geholpen werd. Maar het kon vaak jaren duren voordat die uitgekeerd werd. Maar Dorus had geluk Een week later kreeg hij zijn sjouw, acht en dertig guldens. Met een half flessie pons en een pond allerhande ging hij direct op aanzoek. En werd op zijn drieëntwintigste de tweede vader van zes kinderen, waarvan de oudste zoon al 18 jaar was. Een paar jaar later werd hij Opa. Toen noemde heel Den Helder hem "Opa" en dat is altijd zo gebleven. In totaal redden Dorus en zijn bemanningenmeer dan 500 mensen van de verdrinkingsdood. Daarvoor kregen ze vele medailles en andere huldeblijken.
Na zijn pensioen (1911) bleek dat hij en andere oud-redders eigenlijk verkommerden en zeer armoedig moesten leven. Een van zijn gouden medailles moest hij zelfs verkopen om een fiets te kunnen kopen. En tot ver in zijn zeventigste levensjaren had hij allerhande baantjes om te overleven. Daarom werd in 1923 het "Helden der Zee-fonds Dorus Rijkers" opgericht. Dat zamelde geld in voor een kleine wekelijkse uitkering voor oud-redders en hun nabestaanden. Die hadden tenslotte hun eigen leven in gevaar gebracht om anderen te redden. Voor dit fonds zijn indertijd vele acties gevoerd door geheel Nederland. Zijn gezicht kwam in allerlei kranten en op tabak- en zeepprodukten. Daarom kennen velen nog steeds de naam: Dorus Rijkers. Bij een onderzoek dat een Haagse bioscoop onder zijn bezoekers hield, bleek dat Dorus Rijkers zelfs de meest populaire man van het land was! Niet helemaal vreemd, want Henri ter Hall, de bekende revueartiest, uit Rijswijk (jawel) was voorzitter van het Dorus Rijkers-fonds geworden.
Bron: www.dorusrijkers.nl